Woensdag 27 t/m vrijdag 29 november

Woensdagochtend waren we al vroeg uit de veren om het ochtendritueel op de basisschool mee te maken. Toen we aankwamen bij Mbulumbuzi stonden de kinderen al netjes in rijen te wachten voor het gebouw. Eén van de meesters kwam naar voren en in koor werden er verschillende liederen gezongen. Prachtig om te zien. Daarna werd er door 1 van de kinderen gebeden en op het laatst werd het volkslied van Malawi met de hand op de borst gezongen. Ik kan er nog zoveel over typen, maar eigenlijk is het iets dat je gewoon moet zien, prachtig. Onder begeleiding van een marcheerliedje liepen de kinderen groep voor groep naar hun eigen klas.

Deze ochtend begonnen we met de leerlingen van Standard 3 en 4(groep 5 en 6). Daarna hebben we de leerkrachten van Standard 1 t/m 4(groep 3 t/m 6) gesproken over de kinderen. Wat hier heel anders is als in Nederland: Per standard(groep) zijn de leeftijdsverschillen best groot. De leraar van standard 6(groep 8) heeft van 1 gezin 3 broers in de klas, hem vroegen we hoe dat kon. Hij vertelde dat hij leerlingen had in de leeftijd van 9 t/m 15 jaar, vandaar dat dit mogelijk was.

Het was ongeveer 28 graden die dag, dus weer om veel water te drinken. Maar van veel water moet je plassen. En op het terrein is geen wc-pot. Dus mijn eerste keer boven een gat hangen werd waar. Toch wel een soort van drempel waar je even over heen moet.

Tussen de middag kregen de kinderen weer nzima. We namen even een kijkje in de keuken om te zien hoe het nou precies gemaakt werd. Wij mochten het ook wel even proberen. En tjonge, respect voor die vrouwen hoor, want wat een zwaar werk, daar mag ik nog wel even spieren voor kweken.

Na een dag ons weer op de sponsorpost te hebben gericht kwamen we thuis met een knorrende maag. We eten praktisch altijd buiten onder de veranda, dus ook deze avond. Wat wij niet wisten was dat er regen in de lucht zat en dat er daardoor flink wat beesten aan kwamen waaien. Hoe al die insecten heten, geen idee. Wel weet ik dat ze overal in vielen en we niet wisten hoe snel we binnen moesten komen. Op een gegeven moment lieten sommige beesten hun vleugels ook afvallen en lagen er ’s avonds allemaal vleugels op de tafel en op de grond.

De volgende dag was het donderdag. Ik ging met Thera mee naar Mulinga. Dit is een ander terrein van Timotheos waar ook een CCC(Child Care Centre) is. Nu stond er alleen nog maar de nurseryclass, fosterhome en het huis van de dominee. Er waren nog klaslokalen in de maak en ook het huis van de matron zou binnenkort gebouwd worden.
Om in Mulinga te komen moesten we eerst een poos over de verharde weg rijden en daarna nog een half uur door de bushbush. Toen we langs allemaal hutjes reden vertelde Thera dat je vaak aan de huisjes al kunt zien hoe rijk of arm de mensen zijn. De allerarmsten hebben een huisje van modder gemaakt, met als dak gedroogd gras. Wanneer het hard regent kunnen deze huisjes dus in elkaar storten. Wanneer mensen iets meer geld hebben gebruiken ze bakstenen die ze aan elkaar laten kleven met modder. Is er nog meer geld te besteden, dan komen er golfplaten op het dak. Als laatst is er pas geld voor cement.
We zagen mannen en vrouwen druk bezig op het land, ook kinderen die meehielpen. Je voelt je soms net Maxima zoals er tegen je wordt opgekeken en zoveel je zwaait naar iedereen.
Bij de daycare zelf kwamen de kinderen niet naar me toe zoals in Mbulumbuzi. In Mbulumbuzi komen vaak vrijwilligers, omdat dit dichtbij het gastenverblijf is, maar in Mulinga komen bijna geen vrijwilligers. Sommige kinderen durfden me amper aan te kijken, maar uiteindelijk hebben we nog samen touwtje gesprongen.

Thera gaat elke donderdag naar de CCC van Mulinga. Vandaag ging ze niet alleen naar het CCC, maar ging ze samen met de dominee en de matron naar het dichtstbijzijnde overheidsziekenhuis. Dit om te kijken of de zorg niet te ver weg is en of de hulp die geboden kan worden wel goed is. Ze had een afspraak gepland met een dokter en ik mocht mee.
Net als bij scholen heb je bij ziekenhuizen ook zowel privéziekenhuizen als overheidsziekenhuizen. Een paar (kort door de bocht genomen) uitspraken over de verschillen: voor de privéziekenhuizen betaal je en voor de overheidsziekenhuizen niet. De overheidsziekenhuizen hebben niet altijd alles goed geregeld met medicatie. Soms weet een dokter wat een patiënt heeft, maar dan zijn de medicijnen er niet, dus kan de arts niets doen.

Toen we aankwamen bij het ziekenhuis zagen we een soort kapschuur met achterin een aantal dichte kamertjes en een soort unit ernaast. In de kapschuur zaten ongeveer 70 mensen te wachten op allemaal stenen bankjes of op de grond. Allemaal aan het wachten tot ze een dokter konden spreken.
Na 10 minuten wachten werden we door een arts opgehaald en konden we al onze vragen stellen. Toen we dingen over zijn werk vroegen kwamen we erachter dat hij de enige arts was daar. Wat dus betekende dat alle mensen op hem aan het wachten waren. Wat moet dat een druk op je schouders leggen. We zagen aan hem hoe graag hij iedereen wilde helpen, maar ook hoe moeilijk dat was met zo weinig mensen en zo weinig medicatie.
Tijdens de rondleiding zagen we de medicijnenkamer. Er lag niet veel meer dan paracetamol en een paar andere basistabletten. Ook de verloskamer vond ik bizar om te zien. Wat verderop stond nog een ander gebouw. Vrouwen die over 2 weken gaan bevallen kunnen met een verzorger (zus bijv.) hier naar toe komen, zodat ze in het ziekenhuis kunnen bevallen. Een eindje naast dit gebouw stond een stenen geval waar de placenta’s in gedaan werden.

Een dag vol indrukken, een dag die me stil laat staan bij hoe goed we het hebben in Nederland.

Vrijdag gingen Mathilde en Roeline het sponsorkindje van Mathilde opzoeken op een andere CCC. Roeline en ik zijn naar Mbulumbuzi geweest en hebben weer gewerkt aan de sponsorpost.